کارشناسان معتقدند که رویاپردازی مداوم و از دست دادن تمرکز همیشه نشانه تنبلی یا عدم تلاش نیست و ممکن است به دلیل یک سندرم خاص باشد.
آیا متوجه شده‌اید که زیاد رویاپردازی می‌کنید؟ یا اغلب هنگام انجام یک کار به راحتی تمرکز خود را از دست می‌دهید؟ اگر پاسخ شما مثبت است، ممکن است به “سندرم عدم درگیری شناختی” یا CDS مبتلا باشید.
این سندرم اولین بار در دهه‌های ۱۹۶۰ و ۱۹۷۰ توسط روانشناسان شناسایی شد. آنها دریافتند که برخی افراد به طور پایدار این ویژگی‌ها را دارند. اما چرا این خصوصیت به عنوان یک سندرم در نظر گرفته می‌شود؟ تفاوت در اثر آن است. رفتار افرادی که به این سندرم مبتلا هستند، زندگی روزمره، عملکرد تحصیلی و تعاملات اجتماعی آنها را به طور قابل‌توجهی مختل می‌کند.
در حالی که همه گاهی رویاپردازی می‌کنند، افراد مبتلا به سندرم عدم درگیری شناختی نمی‌توانند برای مدت طولانی روی کاری تمرکز کنند. این مشکل فقط به دلیل بی‌توجهی یا تنبلی نیست؛ بلکه الگویی پایدار است که می‌تواند توانایی فرد را در موفقیت در زمینه‌های مختلف زندگی تحت تاثیر قرار دهد.
برخلاف اختلال کم‌توجهی-بیش‌فعالی (ADHD) که با بیش‌فعالی و تکانشگری همراه است، سندرم عدم درگیری شناختی با کندی شناختی مشخص می‌شود. این وضعیت به عنوان یک “اختلال توجه” متمایز در کتاب راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی تعریف نشده است، گرچه پژوهش‌ها نشان می‌دهند که باید توجه بیشتری به آن شود و جدا از ADHD بررسی گردد.
در سندرم عدم درگیری شناختی، افراد از ابتدا توانایی تمرکز ندارند، در حالی که در ADHD، فرد ممکن است تمرکز کند اما به راحتی حواسش پرت می‌شود.
تشخیص سندرم عدم درگیری شناختی دشوار است زیرا معیار رسمی برای آن وجود ندارد. برخی روانشناسان از ترکیبی از پرسشنامه‌ها و مشاهدات رفتاری برای ارزیابی علائمی همچون خیالبافی مکرر، مه مغزی و سرعت پردازش کند استفاده می‌کنند. سرعت پردازش آهسته به این معنی است که افراد برای درک اطلاعات و پاسخ به آنها زمان بیشتری نیاز دارند. در مدرسه، این ممکن است به شکل دیرتر پاسخ دادن به سوالات یا اتمام تکالیف ظاهر شود.
حمایت و درمان سندرم عدم درگیری شناختی در حال تکامل است. درمان شناختی-رفتاری (CBT) معمولاً برای کمک به افراد در ایجاد راه‌هایی برای مقابله و بهبود تمرکز استفاده می‌شود. برخی پژوهشگران در حال بررسی استفاده از داروهای محرک مشابه داروهای ADHD هستند، اما هنوز شواهد قطعی حاصل نشده است. تغییرات سبک زندگی مانند داشتن روال خواب پایدارتر و ورزش منظم نیز برای مدیریت علائم توصیه می‌شود.
یکی از مشکلات اصلی عدم آگاهی است. بسیاری از افراد، از جمله برخی متخصصان مراقبت‌های بهداشتی، ممکن است CDS را به‌عنوان تنبلی یا عدم تلاش ببینند. این نگرش می‌تواند مانع از دریافت کمک و حمایت موردنیاز شود.
مطالعات نشان می‌دهند که سندرم عدم درگیری شناختی می‌تواند به اندازه ADHD شایع باشد و حدود ۵ تا ۷ درصد کودکان را تحت تاثیر قرار دهد. بنابراین، ممکن است تعداد زیادی از افراد بدون اینکه آگاه باشند با این سندرم دست و پنجه نرم کنند. درک این سندرم می‌تواند به افراد کمک کند تا حمایت مورد نیاز خود را دریافت کنند.
