وقتی درباره زبان بدن ـ ارتباطات غیرکلامی ـ صحبت می‌کنیم، اغلب سریع روی حالات چهره، حالات بدن و حرکت‌های بدن به عنوان نشانه‌های ارتباطی تمرکز می‌کنیم. ما اغلب از حرکت چشم‌ها و چگونگی استفاده از آن‌ها غافل می‌مانیم اما آن‌ها ابزار ارتباطی مهمی هستند.
با ما همراه باشید تا برخی یافته‌ها در این زمینه را با شما به اشتراک بگذاریم:
1.چشم‌ها یکی از حیاتی‌ترین اجزاء حالات چهره هستند.
با اینکه ما اغلب لبخند یا اخم را به مثابه نشانه‌هایی از زبان بدن جستجو می‌کنیم، چشم‌ها و ماهیچه‌های پیچیده آن‌ها نقش مهمی در بیان حالات چهره ایفا می‌کنند. مثلاً روان‌شناسی به نام پل اکمان طی تحقیقات خود نشان داد که چشم‌هامان نشانه‌های واضحی در بیان تجربه‌های حقیقی شادی یا شادی دروغین هستند. اکمان می‌گوید:
«لبخند دوشن یا حقیقی زمانی است که چشم‌ها تنگ می‌شوند و خطوط به اصطلاح «پنجه کلاغی» در گوشه‌های بیرونی چشم شکل می‌گیرد.»
این لبخند واقعی ناشی از یک تجربه احساسی مثبت است. اگر این نشانه‌های حیاتی چشمی غایب باشند، لبخند دروغین و جعلی است.
2.چشم‌ها منبع برانگیختگی هستند.
ارتباط چشمی دوطرفه ـ نگاه مستقیم به چشم‌های نفر دیگر ـ به سرعت باعث برانگیختگی می‌شود. این برانگیختگی سپس بر اساس هویت طرف مقابل و شرایطی که افراد در آن قرار دارند تفسیر می‌شود. اگر شخص دیگر یک غریبه مشکوک باشد، این نگاه ترس را تحریک می‌کند. یا اگر احساس کنیم طرف مقابل تهدید‌کننده است، نگاه خیره او به ما باعث ایجاد حس ناامنی و خشم می‌شود.
3.چشم‌ها می‌توانند نشانه‌ای از جذبه جنسی باشند.
درباره برانگیختگی ناشی از نگاه خیره دوطرفه صحبت کردیم و لازم است بیفزایم که نگاه مستقیم به چشم‌های طرف مقابل و نگه داشتن این نگاه برای مدتی طولانی‌تر از حد معمول می‌تواند نشانه‌ای از عشق و جذب شدن جنسی طرف مقابل باشد.
یکی دیگر از نشانه‌های چشمی که اغلب مشاهده نمی‌شود تغییر اندازه مردمک چشم است. وقتی واقعا به کسی یا چیزی علاقه‌مند باشیم، مردمک‌های چشم‌مان با خیره شدن به آن شی یا شخص گشاد می‌شود. اگر آن شخص، شریک عاطفی مورد علاقه‌مان باشد، مردمک چشم‌مان گشاد می‌شود، اما معلوم نیست که او هم متوجه این تغییر بشود.
تحقیقات نشان می‌دهند که خیرگی دو طرف به چشم‌های همدیگر یکی از نشانه‌های بارز عشق است. زوج‌های عاشق این کار را زیاد می‌کنند و هرچه بیش‌تر این کار را بکنند، عشق و توجه‌شان به هم عمیق‌تر می‌شود.
4.چشم‌ها می‌توانند برای فریب دیگری استفاده شوند.
تحقیقات درباره فریب چشمی به نتایجی جالب ختم شدند. هرچند اغلب شنیده‌ام که دروغگو نمی‌تواند مستقیم به چشم‌های طرف مقابل نگاه کند، تحقیقی در این زمینه عکس این قضیه را نشان می‌دهد.
وقتی از مشارکت‌کنندگان درخواست شد که دروغ یا راست بگویند، مشاهده شد دروغگویان بیش‌تر از راستگویان احتمال داشت که به چشمان طرف مقابل خیره شوند. چرا؟ چون می‌دانستند که کلیشه مرسوم درباره فریب و دروغ چه می‌گوید و می‌خواستند با اغراق در نگاه کردن به چشمان طرف مقابل اثبات کنند دروغ نمی‌گویند!
منبع: راهنماتو
