زنان برای اولین بار در سال ۱۹۲۸ میلادی در مسابقات دوومیدانی المپیک شرکت کردند و در آن سال تی‌شرت‌هایی گشاد و شورت‌هایی گشاد پوشیده بودند که حتی مجبور بودند روی آنها یک کمربند ببندند.
اما آن لباس‌های کاملاً غیرآیرودینامیکی که در میانه مسابقه به پرواز درمی‌آمدند، امروز دیگر وجود ندارند و جای خود را به لباس هایی با خاصیت کشش استثنایی (اسپندکس) و شورت‌هایی با برش بلند داده‌اند.
با این وجود هنگامی که در آوریل گذشته شرکت نایک از طرح‌های خود برای لباس‌های دوندگان زن و مرد ایالات متحده در مسابقات المپیک رونمایی کرد، سوالاتی درباره تفاوت شیوه طراحی شورت‌های دوندگان زن و مرد مطرح شد و اینکه چرا برش در شورت‌های دوندگان زن اینقدر بالاست و فاق‌ها باریک است؟
لارن فلشمن، ورزشکار پیشین دو و میدانی ایالات متحده یکی از منتقدان این طراحی بود و آن را ناشی از تسلط یک قدرت مردسالار بر نحوه طراحی کیت‌های زنانه در این ورزش دانست و افزود که پوشیدن چنین لباسی باعث می‌شود که ورزشکاران در زمان برگزاری مسابقات پاریس، به جای توجه به برنده شدن، حواسشان متوجه اندام‌هایشان باشد.
با این وجود برخی مانند کتی مون، دونده آمریکایی بازی‌های المپیک پاریس حساسیت کمتری به این موضوع نشان دادند. کتی مون حتی یکی از این لباس‌ها با طراحی جدید را پوشید و عکسی از خود در شبکه‌های اجتماعی منتشر کرد و نوشت که این لباس‌ها روی مانکن‌ها به شکل اغراق شده‌ای به نمایش گذاشته شدند و در واقع چنین نیستند.
شرکت نایک نیز بعدا بیانیه‌ای منتشر و اعلام کرد که این طرح یکی از ۵۰ قطعه کل مجموعه است و روند مشاوره با ورزشکاران برای رفع نیازهای آنها ادامه دارد.
واقعیت این است که در پیست المپیک، قوانین زیادی درباره شیوه لباس پوشیدن ورزشکاران وجود ندارد. یکی از مواردی که فدراسیون بین‌المللی دو و میدانی بر آن تاکید دارد، این است که نباید از کفش‌هایی استفاده کرد که بطور ناعادلانه، مزیتی برای ورزشکاران یک کشور ایجاد کند؛ لباس‌ها نیز باید «تمیز و غیرشفاف باشند و بگونه‌ای طراحی شوند که با پوشیدن آن اعتراضی نشود.» ورزشکاران حتی می‌توانند با پای برهنه بدوند یعنی همان کاری که آببه بیکیلا، دونده اتیوپیایی پیروز ماراتن در سال ۱۹۶۰ انجام داد.
مردانی که برای اولین بار در مسابقات دوومیدانی المپیک مدرن در سال ۱۸۹۶ شرکت کردند نیز شورت بلند و تاپ با کفش‌های کتانی صاف می‌پوشیدند. البته این لباس‌ها به دورانی برمی‌گشت که هنوز صنعت پوشاک ورزشی در مراحل اولیه توسعه خود بود؛ چراکه بتدریج در طول دهه‌ها، پوشاک بیشتر و بیشتر فنی شد و در کنار تغییر جنس الیاف، گاه برای بهتر کردن عملکرد ورزشکاران به آن پارچه اضافه می‌شد و گاه برای راحتی و سهولت حرکت، از پارچه آن کم می‌شد.
برای زنان شرکت کننده در المپیک، از دهه ۱۹۶۰ میلادی لباس‌ها به تدریج تنگ‌تر و شورت‌ها کوتاه‌تر شدند. در دهه ۱۹۸۰ استایل‌های بیکینی رایج شد و امروزه نیز شلوارک‌های تنگ، تاپ‌های کوتاه و لباس‌هایی با پارچه‌های عرق گیر و قابل تنفس و قابل کشش بسیار رایج هستند.
دوبریانا ژنوا، استاد مؤسسه فناوری مد در نیویورک و یکی از طراحان لباس برای شرکت‌هایی مانند نایک، نورث فیس و ریباک با اشاره به لباس‌هایی که عضلات ورزشکاران را برجسته می‌کند، می‌گوید: «داشتن ظاهر خوب، اعتماد به نفس می‌آورد و احتمالاً به شما برای داشتن یک عملکرد ورزشی بهتر کمک می‌کند.»
با این وجود او نیز تایید می‌کند که ورزشکاران باید حق انتخاب داشته باشند و در میان لباس‌هایی با برش کوتاه یا بلند، درنهایت پوششی را انتخاب کنند که در آن احساس راحتی بیشتری می‌کنند.
او نیز این پرسش را مطرح می‌کند که چرا لباس‌های زنانه باید بدن‌نماتر از لباس‌های مردانه باشند و تایید می‌کند که باید از چنین مراحلی فراتر برویم.
