تلاقی که گاهی به آن “دو رگه سازی ” نیز گفته می‌شود، فرایند پرورش چنین ارگانیسمی است، در حالی که آمیختگی برای حفظ سلامت و زنده ماندن موجودات مورد استفاده قرار می‌گیرد، تلاقی غیرمسئولانه می‌تواند موجوداتی با کیفیت پایین تولید کند، یا یک مخزن ژنی خالص (از یک نژاد معین از ارگانیسم) را تا حد انقراض رقیق کند.
تلاقی هیبریدی بین یک شیر نر و یک ببر ماده، در زمان های قدیم، زمانی که شیرهای آسیایی پربارتر بودند و قلمرو آنها با ببرهای شمال هند تلاقی می کرد، بسیار رایج بود. اگرچه گونه های متفاوتی دارند، اما هر دو از یک جنس می آیند. لایگرها نیز بزرگتر از گونه والد خود رشد می کنند. آنها همچنین از شنا کردن لذت می برند، که شیرها سعی می کنند از آن اجتناب کنند، اما ببرها عاشق آن هستند.
“شیببر”، جانوری دورگه میان شیر نر و ببر ماده‌است. شکل جسمانی آن مانند یک ببر بزرگ «راه‌راه» است. شیببر در طبیعت بسیار کمیاب است، چرا که مرز قلمروهای شیران و ببران به ندرت در یک مکان بر یک دیگر مطابق می‌شوند. در واقع، تنها جای باقی‌مانده که هر دو جانور را در بر می‌گیرد جنگل های ساسان گیر در ایالت گجرات هندوستان است. افزون بر این، شیران گروهی زندگی می‌کنند، حال آن که ببر جانوری گوشه‌گیر است.
رشد شیببر هم از شیر و هم از ببر بیشتر است. دلیل این نمود نداشتن ژن محدودکننده رشد است که در شیر نر و در ببر ماده قرار دارد. شیببر در طی عمر خود پیاپی رشد می‌کند و به نقطه‌ای می‌رسد که بدنش دیگر توان تحمل اندازه‌اش را ندارد. بیشترین رکورد ثبت‌شده این جانور در گینس به ۴۱۸،۲ کیلوگرم می‌رسد. این باروری ها در طبیعت صورت نمی‌گیرد و بیشتر به صورت آزمایشگاهی و در درون باغ وحش ها اتفاق می افتد.
شیببر نر نابارور است، اما شیببر ماده معمولاً بارور خواهد بود و با شیر یا ببر نر امکان باروری آن وجود دارد. نمونه مقابل آن که فرآورد تولید مثل ببر نر با شیر ماده‌است ببشیر نامیده می‌شود. برعکس شیببر، «ببشیر» از پدر و مادر خود کوچک‌تر است و رشد محدودی دارد.
