دانشمندان برای اولین‌بار در زیر سطح دریای آسایش در ماه، یعنی همان منطقه‌ای که انسان برای اولین بار قدم گذاشت، موفق به شناسایی غار شدند. این نقطه‌ی خاص شاید مکان محتملی برای ساخت سکونتگاه نباشد؛ اما در جایی که غار وجود دارد، احتمالا می‌توان تعداد بیشتری از آن‌ها را پیدا کرد و چشم‌انداز بزرگ‌تری برای سکونت آتی انسان‌ها روی ماه متصور شد.
با وجود کاهش هزینه‌های پرتاب، حمل هر چیز سنگین به ماه در آینده‌ی پیش‌بینی‌پذیر بسیار گران خواهد بود. امکان احداث پایگاه قمری دائمی به توانایی ما در فراهم‌کردن هرچه بیشتر منابع مورد نیاز از خود ماه بستگی دارد. توجه اصلی در سال‌های اخیر به یافتن آب در ماه معطوف بوده؛ اما داشتن سرپناه نیز از اهمیت بالایی برخوردار است.
هر فضانورد آتی در صورتی که بخواهد اقامت طولانی‌مدت در ماه داشته باشد، باید از خود دربرابر تابش‌های فضایی و نوسانات دمایی وحشتناک قمر زمین محافظت کند. ما همچنین به پناهگاهی مقاوم نیاز داریم تا در جهانی که به دلیل نداشتن جو، برخوردهای سیارکی را به‌طور مرتب تجربه می‌کند، زنده بمانیم. سازندهای طبیعی درصورتی که وجود داشته باشند و بتوانند چنین محافظتی ارائه دهند، بسیار کاربردی‌تر از هر گونه پناهگاه ساخت دست انسان خواهند بود.
پژوهشگران دست‌کم از ۵۰ سال پیش در مورد وجود غار در ماه بحث کرده‌اند. تصور می‌شود که چنین غارهایی، دالان‌های گذاره‌ای هستند که میلیاردها سال پیش توسط فرآیندهای آتشفشانی شکل گرفته‌اند. همچنین گمان می‌رفت که برخی از گودال‌های روی سطح قمری ممکن است ورودی‌های نورگیر به سامانه‌ای از دالان‌های گدازه باشند. دوربین مدارگرد شناسایی ناسا (LRO) در سال ۲۰۱۲ وجود گودال‌هایی را تایید کرد که به‌طور بالقوه می‌توانند به غارها منتهی شوند.
مدارگرد شناسایی ماه که در سال ۲۰۰۹ برای ساخت نقشه‌ای سه‌بعدی از ماه پرتاب شد، همچنان تا به امروز مشغول گردش به دور قمر زمین است. هرچند پژوهشگران در بیش از یک دهه‌ی پیش، بیش از ۲۰۰ گودال را کشف کرده‌اند، قبلا مشخص نکرده بودند که آیا هیچ‌کدام از آن‌ها به غار منتهی می‌شوند یا خیر.
لونزو بروتزونه از دانشگاه ترنتو ایتالیا و یکی از نویسندگان مقاله‌ای که غار کشف‌شده را توصیف کرده است، در بیانیه‌ای گفت: «در سال ۲۰۱۰، به‌عنوان بخشی از ماموریت در دست انجام مدارگرد شناسایی ماه ناسا، داده‌هایی را به‌دست آوردیم که شامل گودالی در دریای آسایش بود. سال‌ها بعد با تکنیک‌های پیچیده‌ی پردازش سیگنال که به تازگی ابداع کرده‌ایم، دست به تجزیه‌وتحلیل دوباره‌ی آن داده‌ها زدیم و بازتاب‌های راداری را از ناحیه‌ی گودال کشف کردیم. بهترین توضیح برای این بازتاب‌ها، وجود مجرای غار زیرزمینی است. این کشف، اولین شواهد مستقیم از دالان گدازه‌ی در دسترس در زیر سطح ماه را ارائه می‌دهد.»
پژوهشگران برای انجام مطالعه، به سراغ گودال دریای آسایش رفتند که عمیق‌ترین عارضه‌ی این‌چنینی در سطح ماه محسوب می‌شود. حفره‌ی استوانه‌ای گودال در عریض‌ترین حالت خود بیش از ۹۰ متر طول دارد و دیواره‌های آن پیش از آنکه تقریبا عمودی شوند، به سمت پایین شیب‌دار می‌شوند. بستر گودال در سمت غربی تقریبا ۱۲۵ متر و در سمت شرقی نزدیک به ۱۳۵ متر عمق دارد. گودال به اندازه‌ی کافی بزرگ است تا ویژگی‌های داخلی‌‌اش با قدرت تفکیک مدارگرد LRO، تشخیص داده شود.
پژوهشگران از تصاویر راداری گرفته‌شده در سال ۲۰۱۰ برای یافتن شواهد مبنی بر اتصال غار به گودال استفاده کردند. آن‌ها تخمین می‌زنند که قسمت اولیه‌ی غار دست‌کم ۴۰ متر عرض و ده‌ها متر یا بیشتر طول دارد. سایر پژوهشگران هشدار می‌دهند که ورود و خروج به این غار خاص ممکن است دشوار باشد.
بااین‌حال، دریای آسایش هرچند برای بازدید عالی است، مکانی مطلوب برای سکونت طولانی‌مدت محسوب نمی‌شود؛ زیرا این منطقه ظاهرا فاقد عنصر حیاتی دیگر برای سکونت در ماه، یعنی یخ است. آب یخ‌زده عمدتا در قطب‌های قمری، به‌ویژه قطب جنوب وجود دارد و به همین دلیل در سال‌های اخیر مسابقه‌ای فضایی برای رسیدن به آن‌جا به راه افتاده است.
هر مقدار یخ در صورت وجود در ناحیه‌ی استوای ماه که دریای آسایش در آن قرار دارد، به احتمال زیاد مدت‌ها قبل دراثر تابش شدید نور خورشید جوشیده و از دست رفته است. بااین‌حال، با کشف اخیر شانس یافتن دالان‌های گدازه در قطب‌ها افزایش یافته است. بروتزونه می‌گوید: «این غارها از مدت‌ها پیش نظریه‌پردازی شده‌اند؛ اما این اولین بار است که وجود آن‌ها را ثابت کرده‌ایم.»
