یک کودک ۱۰ساله حین شکار فسیل در ولز، ردپای دایناسورهای ۲۲۰ میلیون‌ساله را پیدا کرد. یک کارشناس حدس می‌زند این ردپاها متعلق به نوعی دایناسور گردن‌دراز به نام کامِلوشا (Camelotia) هستند.
غیر از این کودک ده ساله، عده‌ای دیگر نیز ردپای دایناسورها را در این منطقه از ولز پیدا کرده‌اند. به همین دلیل، تگان جونز و مادرش فکر کردند ردپاها از قبل شناخته‌شده هستند، اما وقتی به خانه رسیدند و عکس‌های خودشان از ردپاها را با عکس‌های آنلاین دیگران مقایسه کردند، متوجه تفاوت آن‌ها شدند. کلر جونز می‌گوید: «فکر اینکه ما ردپایی از ۲۲۰ میلیون سال پیش کشف کرده‌ایم شگفت‌انگیز بود.»
این منطقه از ولز، فسیل‌های دیگری از دایناسورها را هم دارد، از جمله ردپا(سمت چپ) ردپایی که توسط یک کودک چهار ساله در سال ۲۰۲۱ کشف شد و (ست راست) ردپایی که توسط تگان جونز در سال گذشته کشف شد
کلر به موزه ملی ولز ایمیل زد و بعداً سیندی هاولز، متصدی دیرین‌شناسی موزه، به مکان کشف ردپاها رفت تا یافته‌های آن‌ها را تأیید کند و مشخص کند این ردپاها به چه نوع دایناسوری تعلق دارند. تشخیص دقیق نوع دایناسور سخت است، اما هاولز فکر می‌کند شاید این ردپاها متعلق به یک دایناسور کامِلوشا (Camelotia) باشند. استخوان‌های متعلق به این علف‌خواران گردن‌دراز در همان دوره زمانی در جنوب غربی انگلستان پیدا شدند و هاولز حدس می‌زند این گونه‌ها در این منطقه نیز می‌زیستند.
به علاوه، فاصله بین ردپاها حدود ۷۶.۲ سانتیمتر است، به این معنا که صاحب ردپاها گام‌های نسبتاً بزرگی برمی‌داشته و این گام‌های بزرگ با اندازه کامِلوشا که ۳ متر قد و ۶ متر طول داشته، همخوانی دارد.
گفته می‌شود بسیاری از ردپاهای دایناسور اندازه و شکل یکسانی دارند. هاولز می‌گوید: «تا زمانی که استخوان‌های فسیلی واقعی را در انتهای ردپاها پیدا نکنید، هرگز نمی‌توانید مطمئن شوید ردپاها متعلق به کدام دایناسور است.»
سابقه‌ی پیدا شدن ردپاهای دایناسور در ولز طولانی است.
جونزها نخستین کسانی هستند که این ردپاها را پس از گذشت بیش از ۱۴۰ سال دیده‌اند.
زمین‌شناسان اواخر قرن نوزدهم مقاله‌ای درباره یک سری ردپاها در یک مکان مشابه منتشر کرده‌اند که هاولز حدس می‌زند همان مجموعه‌ای است که جونزها یافتند.
شرایط خاصی لازم بود تا دایناسورها ردپاهای فسیل‌شده از خود به جای بگذارند. این ردپاها بسیار نادر هستند. دایناسورها ردپاهای زیادی بجا گذاشتند، اما فقط برخی از آن‌ها قابل‌تشخیص هستند. ردپاها در گل مرطوب ایجاد می‌شدند، سپس زیر نور آفتاب خشک و پخته می‌شدند و روی آن‌ها دوباره پوشانده میشد. اگر گل بیش از حد مرطوب یا خشک یا عمیق باشد، ردپاها دیگر قابل‌شناسایی نیستند.
هاولز و همکارانش قصد دارند مقاله‌ای درباره این یافته بنویسند تا وجود ردپاها را مستند کنند.
منبع: فرادید
