جام جهانی زنان در استرالیا و نیوزیلند در حالی به مرحله یک چهارم نهایی رسیده که تنها در یک تیم مربی زن وجود دارد و در ۷ کشور دیگر این مرحله، این مردان هستند که هدایت زنان را برعهده دارند.
این جام جهانی که بصورت مشترک در دو کشور استرالیا و نیوزیلند برگزار می‌شود، در ابتدا شاهد حضور ۱۲ مربی زن روی نیمکت ۳۲ تیم حاضر در این رقابت‌ها بود. اما پس از برگزاری مرحله مقدماتی و یک هشتم نهایی، ۱۱ تیم که هدایت آنها در اختیار زنان بود از دور رقابت‌ها کنار رفتند؛ امری که احتمالا نشان می‌دهد زنان هنوز کار زیادی برای رسیدن به سطح قابل قبول در مربیگری فوتبال دارند.
آقای رندی والدروم، سرمربی آمریکایی تیم ملی زنان نیجریه که تیمش در مرحله یک هشتم نهایی در ضربات پنالتی مغلوب انگلستان شد، به خبرگزاری فرانسه می‌گوید: «ما به مربیگری زنان بیشتری در فوتبال احتیاج داریم و این نه در سطح بین‌المللی که در هر سطحی یک مشکل است.»
در انگلستان که فوتبال زنان بسیار حرفه‌ای است، پنج تیم از ۱۲ تیم سوپرلیگ زنان، فصل گذشته را با یک مربی زن به پایان رساندند. در برخی از کشورها، فوتبال زنان به تازگی حرفه‌ای شده یا همچنان به عنوان یک ورزش آماتور باقی مانده است.
بسیاری در درون بازی بر این باورند هرچقدر که فوتبال زنان جدی‌تر شود و توجهات بیشتری را به خود جلب کند، به ناچار مربیان زن بیشتری از دور کنار می‌روند و مربیان مرد موفق جایگزین آنها می‌شوند.
جما گرینگر، سرمربی تیم ولز با تایید این نکته که تعداد مربیان مرد بیشتر است می‌گوید: «بازی مردان برای مدت طولانی‌تری حرفه‌ای بوده است و ما شاهد انتقال مربیان مرد به بازی زنان هستیم و این وضعیتی است که در حال حاضر بسیار شاهدش هستیم.»
امید این است که این نسبت در سال‌های آینده افزایش یابد، به خصوص اگر بازیکنان فعلی با پایان دوران حرفه ای خود به مربیگری روی آورند.
البته اگرچه نسبت مربیان زن در این جام جهانی به اندازه چهار سال قبل است، اما نکاتی از پیشرفت‌های منفرد دیده می‌شود.
شوی چینگ شیا در اولین جام جهانی زنان در سال ۱۹۹۱ برای چین بازی کرد؛ اما در این دوره هدایت تیم کشورش را بر عهده داشت و اولین زنی بود که سرمربی چین شد. او البته توفیق چندانی کسب نکرد و چین با پذیرش دو شکست و یک پیروزی در دور مقدماتی از رقابت‌ها کنار رفت.
سارینا وایگمن هلندی که تنها زنی است که در بین هشت تیم برتر دنیا حضور دارد و هدایت انگلستان را برعهده گرفته، در این خصوص می‌گوید: «ما امیدواریم که این تعادل در آینده بهبود یابد و دست‌کم در انگلستان روی آن کار می‌کنیم.»
خانم وایگمن که دوره گذشته موفق شده بود هلند را به فینال جام جهانی برساند همچنین می‌گوید: «امیدواریم که بتوانیم در بسیاری از کشورهای دیگر هم فرصت‌هایی برای حضور بیشتر زنان به عنوان مربی ایجاد کنیم.»
وایگمن پرچمدار مربیان زن است که با هلند در سال ۲۰۱۷ قهرمان اروپا شد و دو سال بعد آنها را به فینال جام جهانی برد. او سال گذشته بار دیگر قهرمان اروپا شد اما این بار با تیم جدید خود یعنی انگلستان. حالا سه‌شیرها امیدوارند که با این مربی موفق و توانمند بتوانند در این رقابت‌ها به موفقیت‌هایی دست یابند.
در صورتی که انگلستان بتواند قهرمان این رقابت‌ها شود، این سومین بار پیاپی خواهد بود که یک زن مربی تیم قهرمان جام جهانی می‌شود. ایالات متحده با مربی زن خود یعنی جیل الیس در سال‌های ۲۰۱۵ و ۲۰۱۹ میلادی قهرمان جام جهانی شده بود.
والدروم، که بیشتر دوران حرفه‌ای خود را صرف مربیگری تیم‌های زنان در سطح کالج در ایالات متحده کرده، معتقد است باید سرمایه‌گذاری بیشتری در این خصوص انجام شود همچنین طرز فکرها هم تغییر کند.
او که سابقه سرمربیگری ترینیداد و توباگو را نیز در کارنامه دارد، می‌گوید: «اینطور نیست که مردان نباید مربیگری کنند. فکر می‌کنم اگر آنها بازی زنان را دوست دارند و روی آن سرمایه‌گذاری می‌کنند، باید فرصت انجام آن را نیز بدهند. مطمئنا ما به سرمایه‌گذاری بزرگتری روی زنان و مربیگری زنان نیاز داریم.»
