در سال ۲۰۱۵، فردی به نام دیوید هول در پارک منطقه‌ای ماریبورو در نزدیکی ملبورن استرالیا در حال گشت و گذار بود. او یک فلزیاب به همراه داشت و در همان هنگام به چیزی غیرعادی برخورد. یک سنگ بسیار سنگین و مایل به قرمز که در مقداری خاک رس زرد قرار داشت.
او این سنگ را به خانه برد و به هر ترتیب تلاش کرد تا آن را بشکافد و اطمینان داشت که در داخل سنگ، یک قطعه طلا وجود دارد. لازم به ذکر است که منطقه ماریبورو در گلدفیلدز استرالیا، منطقه‌ای است که در قرن نوزدهم میلادی، طلای زیادی از آنجا استخراج شده بود.
او برای نفوذ به این سنگ، از یک اره سنگ، یک چرخ زاویه‌ای و یک مته استفاده کرد و حتی سنگ را با اسید آغشته کرد. اما تمام این روش‌ها و حتی استفاده از پتک هم نتوانست شکافی را در سنگ ایجاد کند. اصل ماجرا این بود که سنگی که او تلاش می‌کرد تا آن را بشکافد، یک سنگ حاوی طلا نبود و آنطور که او سال‌ها بعد متوجه شد، یک شهاب سنگ کمیاب بود.
درموت هنری، زمین‌شناس موزه ملبورن در این باره گفت: «این سنگ ظاهری حجاری شده و گود داشت و زمانی که یک شهاب سنگ از اتمسفر عبور می‌کند، بخش بیرونی آن ذوب شده و اتمسفر به آن شکل می‌دهد.»
آقای هول که در شکافتن سنگ ناکام مانده بود، هیجان زیادی داشت تا از راز و رمزهای آن آگاه شود و در نتیجه سنگ را برای شناسایی به موزه ملبورن برد. هنری در این رابطه گفت:« من سنگ‌های زیادی که مردم فکر می‌کنند شهاب سنگ هستند را دیده‌ام.» جالب اینجاست که هنری بعد از ۳۷ سال کار در موزه و بررسی هزاران سنگ، تنها دو مورد شهاب سنگ واقعی مشاهده کرده است که سنگ آقای هول یکی از این دو بوده است.
بیل برچ، زمین‌شناس موزه ملبورن در این رابطه گفته:« اگر در کره زمین، سنگی مثل این ببینید و آن را بردارید، منطقا سنگ نباید آنقدر سنگین باشد.»
شهاب سنگی که مریبورو نام گرفت
محققان مقاله علمی‌ای را منتشر کرده و در آن به توصیف این شهاب سنگ ۴.۶ میلیارد ساله پرداختند. آنها این شهاب سنگ را مریبورو نام‌گذاری کردند؛ نام همان منطقه‌ای که این شهاب سنگ در آنجا یافت شده است. وزن آن ۱۷ کیلوگرم است و محققان پس از استفاده از یک اره الماس برای برداشتن برش کوچکی از آن، متوجه شدند که ترکیب آن دارای درصد بالایی از آهن است و این آن سنگ را به یک کندریت معمولی H۵ تبدیل می‌کند.
بعد از شکافتن این سنگ، می‌توان قطرات متبلور کوچکی از مواد معدنی فلزی را در سراسر آن مشاهده کرد که به آن کندرول می‌گویند. هنری ادامه داد:« شهاب سنگ‌ها، ارزان‌ترین شیوه برای انجام اکتشافات فضایی هستند. آنها ما را به گذشته متصل کرده و سرنخ‌هایی از سن، شکل‌گیری و شیمی منظومه شمسی از جمله کره زمین را در اختیارمان قرار می‌دهند.»
برخی از این شهاب سنگ‌ها، نگاهی اجمالی به درون عمیق سیاره ما دارند و در داخل برخی از آنها، غبار ستاره‌ای حتی قدیمی‌تر از منظومه شمسی ما دیده می‌شود و همین به ما نشان می‌دهد که ستاره‌ها چگونه شکل می‌گیرند و چطور تکامل می‌یابند. او ادامه داد: «برخی از شهاب سنگ‌های کمیاب، دارای مولکول‌های آلی مثل آمینو اسیدها هستند که بلوک‌های سازنده حیات را تشکیل می‌دهند.»
اگرچه محققان هنوز نمی‌دانند که شهاب سنگ‌ها از کجا می‌آیند و ممکن است از چه زمانی روی زمین بوده باشند، اما در این باره حدس‌هایی می‌زنند.
منظومه شمسی ما، روزگاری توده‌ای از گرد و غبار و سنگ‌های کندریت بوده و در نهایت گرانش، مقادیر زیادی از این مواد را به سیارات کشانده ولی باقی‌مانده آنها اکثرا به یک کمربند سیارکی بزرگ منتهی شدند.
هنری در این رابطه توضیح داد:« این شهاب سنگ خاص، به احتمال زیاد از کمربند سیارکی بین مریخ و مشتری بیرون آمده و توسط برخی سیارک‌ها که با یکدیگر برخورد می‌کنند، از آنجا به بیرون پرتاب شده و روزی به کره زمین برخورد کرده است.»
تاریخ‌یابی کربنی حکایت از آن دارد که این شهاب سنگ بین ۱۰۰ تا ۱۰۰۰ سال روی کره زمین بوده و تعدادی از شهاب سنگ‌ها بین سال‌های ۱۸۸۹ تا ۱۹۵۱ مشاهده شده‌اند که این تاریخ‌ها می‌تواند با ورود این شهاب سنگ به کره زمین مطابقت داشته باشد.
شهاب‌سنگی ارزشمندتر از طلا
محققان بر این باورند که شهاب سنگ مریبورو به مراتب کمیاب‌تر از طلاست و همین ارزش آن را برای دانشمندان به مراتب بیشتر از طلا کرده است. این یکی از تنها ۱۷ شهاب سنگی است که تاکنون در ایالت ویکتوریای استرالیا ثبت شده و بعد از یک شهاب سنگ بزرگ ۵۵ کیلوگرمی که در سال ۲۰۰۳ شناسایی شده بود، این دومین شهاب سنگ بزرگ به حساب می‌آید. هنری ادامه داد:«این یکی از ۱۷ شهاب سنگی است که در ویکتوریا کشف شده؛ جایی که در آن هزاران قطعه طلا یافت شده بود.»
