برخی ممکن است فکر کنند که داشتن انگشتان بیشتر دست و پا می‌تواند مفید باشد. به هرحال با انگشت‌های بیشتر احتمالا می‌شود سریع‌تر تایپ کرد یا مثلا پفک‌های بیشتری را در دست جا داد. پس چرا تکامل ما تصمیم گرفت ما را با ۱۰ انگشت دست و ۱۰ انگشت پا تنها بگذارد؟ آیا می‌توان انگشت‌های قبلی را پس گرفت؟
شواهد فسیلی نشان می‌دهد که «چهاراندامان»، (Tetrapoda؛ نامی که برای حیوانات چهار دست و پا استفاده می‌شود)، در قرون گذشته بیش از پنج انگشت در هر کدام از دست‌ها و پاهایشان داشته‌اند که به آنها به اصطلاح «پلی‌داکتیلی» یا «پُرانگشتی» گفته می‌شده است. به عنوان مثال، «آکانتوستگا»، سرده‌ای که حدود ۳۶۰ میلیون سال پیش می‌زیسته‌است، برای هر پا، هشت انگشت داشته است. با این حال، حدود ۱۵ میلیون سال بعد، فسیل چهاراندامان پنج انگشتی بوده است.
محققان بر این باورند که چهاراندامان در دوره «دونین پسین» عمدتا در خشکی ساکن بودند. به این ترتیب ساختار استخوانی شکلی در بدنشان ایجاد شده بود تا راه رفتن روی خشکی را برایشان آسان‌تر کند. در مقایسه، چهاراندامان اولیه مانند آکانتوستگا و ایکتیوستگا یک استخوان «ال» شکل در اندام فوقانی خود داشتند که ممکن است تحرک آنها را در خشکی محدود کرده باشد.
با توجه به اینکه تصور می‌شد آنها زمان بیشتری را در آب یا نزدیکی آب سپری کرده‌اند، دلیل بر این است که آنها تا آن زمان به پاهای انعطاف پذیر نیاز نداشتند.
با توجه به اینکه این تغییر در ساختار استخوان و تعداد انگشت‌های دست و پا در همان زمان اتفاق افتاده، ممکن است باعث کمتر شدن انگشت‌ها هم شده باشد.
در حال حاضر، این فقط یک نظریه است و دیرینه شناسان شواهد فسیلی کافی برای رسیدن به هیچ نتیجه مستدلی ندارند.
آیا انسان‌ها به عنوان چهاراندامان می‌توانند اندام‌های اضافی خود را برگردانند؟ علم می‌گوید احتمالا خیر، حداقل نه از طریق تکامل. یک اصل شناخته شده در زیست شناسی تکاملی به نام «دولو» وجود دارد که می‌گوید هنگامی یک موجود زنده ساختار پیچیده‌ای از بدنش را از دست می‌دهد، بعید است بتواند آن را دوباره پس بگیرد.
