برآورد دانشمندان حاکی از آن است که در جریان حادثۀ مرگ فاجعه‌بار جوجه پنگوئن‌های «امپراتور» در قطب جنوب در اواخر سال ۲۰۲۲ میلادی، بالغ بر ده هزار پرنده جوان مرده اند.
آنها می‌گویند که تغییرات آب و هوایی باعث شده تا آب یخ‌بستۀ دریا در زیر پای این پنگوئنها (قبل از اینکه جوجه‌ها پرهای ضدآب مورد نیاز برای شنا در اقیانوس را دربیاورند) ذوب شود و قطعه‌های یخ از هم جدا شوند. به این ترتیب این پرندگان یا غرق شده‌اند، یا یخ زدند و مرده‌اند.
به گفته آنها، این حادثه در غرب قاره جنوبگان در منطقه‌ای روبه‌روی دریای بلینگس‌هاوزن روی داده و توسط ماهواره‌ها ثبت شده است.
در جهانی که همیشه در حال گرم شدن است و دریایخ‌های فصلی در جنوبگان زودتر از همیشه آب می‌شوند؛ پیش‌بینی می‌شود که بیش از ۹۰ درصد از پنگوئن‌های امپراتور تا پایان قرن جاری میلادی منقرض شوند.
دکتر پیتر فِرِت‌وِل، از موسسه بریتانیایی «بررسی‌های قطب جنوب» در این زمینه می‌گوید: «پنگوئن‌های امپراتور برای چرخه زاد و ولد خود به دریایخ وابسته هستند و از آن برای بزرگ کردن بچه‌های خود استفاده می‌کنند؛ اما اگر این یخ آنطور که باید گسترده نباشد یا سریع‌تر شکسته شود، این پرندگان با مشکل مواجه می شوند.»
دکتر فِرِت‌وِل و همکارانش با استفاده از ماهواره سنتینل-۲ متعلق به آژانس فضایی اروپا، توانسته بودند فعالیت پنگوئنها را از مدفوع به جامانده از آنها روی دریایخ‌های سفید، مشاهده کنند.
چرا دریایخ‌ها برای پنگوئنها مهم است؟
همزمان با نزدیک شدن فصل زمستان در نیمکره جنوبی، پنگوئن‌های بالغ در حوالی ماه مارس به سمت دریایخ‌ها می‌پرند. این پرندگان در همانجا جفت‌گیری می‌کنند و تخم می‌گذارند. سپس جوجه‌های خود را بزرگ می‌کنند و تا زمانی که جوجه‌ها بتوانند از عهده خود برآیند، یعنی برای چند ماه در همانجا به آنها غذا می‌دهند.
این کار معمولا تا ماه دسامبر یا ژانویه طول می‌کشد تا اینکه این جوجه‌ها بتوانند به اقیانوس بروند.
ولی این گروه تحقیقاتی در ماه نوامبر متوجه تکه‌تکه شدن دریایخ‌های زیر پای پنگوئن‌های امپراتورها شدند که زودتر از زمانی بوده که پرهای نرم مورد نیاز برای شنا در بدن هزاران جوجه پنگوئن رشد کند.
دریایخ‌های تابستانی در قطب جنوب، از سال ۲۰۱۶ با کاهش شدید سطح آب یخ زده در اطراف این قاره روبرو بود و به پایین‌ترین حد جدید خود رسید.
این میزان درتابستان‌های دو سال گذشته به حدی کاهش یافت که دریای بلینگس‌هاوزن تقریبا به طور کامل فاقد پوشش یخی شد.
دکتر فِرِت‌وِل و همکارانش این مرگ فاجعه‌بار را در مقاله‌ای در مجله Communications Earth & Environment به تاریخ ۲۴ اوت ۲۰۲۳ به چاپ رساندند.
