در دنیای مدرن، از نمونه ادرار به صورت دوره‌ای استفاده می‌شود تا اطلاعاتی درباره وضعیت پزشکی بیماران به دست بیاید. این فرایند که به آزمایش ادرار معروف است، از یک فرایند پزشکی باستانی نشأت گرفته که به آن اروسکوپی [ادرار-بینی] گفته می‌شد.
پزشکان تا اواسط قرن نوزدهم از یک چرخ برای تشخیص بیماری‌ها از طریق بررسی ادرار استفاده می‌کردند که امروز تا بی‌اعتبار است.
درحالیکه اوروسکوپی به دوران یونان و روم باستان باز می‌گردد، در اواسط قرون وسطا بود که این روش برای تشخیص پزشکی مورد استفاده قرار گرفت.
در این دوران اوروسکوپی تا حد زیادی به کمک توسعه چرخ ادرار انجام می‌شد. خیلی خلاصه، چرخ ادرار یک نمودار دایره‌ای به شکل چرخ بود که به پزشکان قرون وسطا کمک می‌کرد بیماری‌ها را از روی مشاهده ادرار تشخیص بدهند.
چرخ ادرار به 20قسمت متفاوت تقسیم‌بندی شده بود که هر کدام‌شان رنگ متفاوتی از ادرار را نمایش می‌دادند. گفته شده است که پزشکان قرون وسطا فقط به رنگ ادرار اکتفا نمی‌کردند و از روی مزه و بوی آن هم بیماری‌ها را شناسایی می‌کردند زیرا معتقد بودند که مزه و بوی ادرار تحت تأثیر بیماری‌هایی بود که فرد از آن‌ها رنج می‌برد و به طور عمومی با یک رنگ خاص مشخص می‌شد.
پزشک قرن هفدهمی انگلیسی، توماس ویلیس، به این نکته اشاره کرده است که ادرار افراد دیباتی «به طرز شگفت‌انگیزی شیرین است که انگار در عسل و شکر ادغام شده است.»
ویلیس بود که اصطلاح «ملیتوس» [به معنای شیرین‌شده با عسل] را برای نامیدن دیابت ملیتوس ابداع کرد و البته این اختلال زمانی با عنوان «بیماری ویلیس» شناخته می‌شد.
گزارش شده است که ادرار پادشاه جورج سوم از بریتانیا بنفش بود که ممکن است نشانه‌ای از بیماری پورفیریا، گروهی از بیمارانی که اثر منفی روی سیستم عصبی می‌گذارند، بوده باشد. حدس زده شده است که این بیماری می‌توانسته علت جنون معروف پادشاه بوده باشد.
اوروسکوپی و چرخ ادرار تا اواسط قرن نوزدهم توسط پزشکان اروپایی برای تشخیص بیماری‌ها استفاده می‌شد.
در اواخر قرن نوزدهم، آزمایش شیمیایی، برای آزمایش و بررسی ادرار آغاز شد. درنتیجه، چرخ ادرار و اوروسکوپی منسوخ شد و پزشکان دیگر نیازی به چشیدن ادرار بیماران برای تشخیص بیماری نداشتند.
