کوچک‌ترین انسان‌نماهای شناخته‌شده با قدمت 11میلیون سال در آلمان کشف شدند.
این مخلوق کوچک، بسیار کوچک‌تر از هر انسان‌نمایی است که تاکنون ثبت شده و وزن آن در حدود 10کیلوگرم تخمین زده شده که تقریبا به اندازه وزن یک کودک نوپا است.
این گونه به نام Buronuis manfredchmidi، یک انسان‌نمای باستانی و بخشی از خانوادۀ اجدادی‌ای است که انسان‌های مدرن، گوریل‌ها و شامپانزه‌ها از آن پدید آمده‌اند.
پروفسور مادلین بوهم، دیرینه‌شناس در دانشگاه توبینگن، می‌گوید: «این گونه جدید بسیار کوچک‌تر از همه فسیل‌های انسان‌نمایی است که تاکنون زیسته‌اند. این امر آن را به پدیده‌ای غیرمعمول تبدیل می‌کند.»
عنصر شگفت‌انگیز دیگر درباره این گونه‌های تازه کشف‌شده آن است که تصور می‌شود با یک گونه انسان‌نمای بسیار بزرگ‌تر، به نام Danuvuis guggenmosi هم‌زیستی داشته‌اند. بقایای فسیلی باقی‌مانده از میمون‌های بزرگ‌تر متعلق به دوره مشابه و در سایت مشابه (باواریا) پیش از این پیدا شده بودند.
بقایای باقی‌مانده از این میمون مینیاتوری شامل بخش‌هایی از دو دندان و یک کشکک زانوست که اندازه و شکل آن نشان می‌دهد که یک کوهنورد ماهر بوده است. مینای نازک دندان و فرسودگی اندک روی دندان‌ها نشان می‌دهند که رژیم غذایی این گونه میوه‌های نرم و برگ درختان بوده است. جثه کوچک این حیوان به او امکان زیستن در لابه‌لای شاخه درختان را می‌داده است. در عوض، Danuvuis، با جثه‌ای بسیار قوی‌تر و بلندقدتر، به نظر می‌رسد که همه‌چیزخوار بوده و برخی نیز استدلال می‌کنند که سازگاری‌هایی که در روی مفاصل زانو برای حمل بار سنگین صورت گرفته است، شواهدی است از اینکه این گونه از جمله اشکال نخستین راه رفتن روی دو پا بوده است.
تفاوت سبک زندگی این دو گونه احتمالا شرایطی را برایشان فراهم کرده که بدون رقابت برای دسترسی به منابع غذایی در زیستگاه‌های یکسان زندگی کنند؛ درست مثل میمون‌های درازدست و اورانگوتان‌های امروزی که در بورنئو و سوماترا در کنار هم زندگی می‌کنند.
کشف این گونه به دانشمندان کمک می‌کند تا تنوع انسان‌نماهایی که در اواخر عصر میوسن، دورانی که حداقل 16 گونه از انسان‌نماهای بزرگ در اروپا حضور داشتند، را بهتر درک کنند.
بوهم می‌گوید هنوز مشخص نیست که چرا Buronuis تا این اندازه کوچک‌تر از سایر انسان‌نماهای دیگر بوده است اما یک احتمال این است که جثه کوچک‌اش به او اجازه می‌داده تا طاقچه‌های بوم‌شناسی متفاوتی را در مقایسه با همسایگان بزرگ‌تر خود اشغال کند. یک احتمال مطرح دیگر آن است که Buronuis نماینده یک نسخه اجدادی‌تر از انسان‌نماهای بزرگ است.
بوهم توضیح می‌دهد: «دشوار است بگوییم که چرا امروز انسان‌نماهای کوچک مثل گذشته زندگی نمی‌کنند. در تبار تکاملی معمولا از کوچک شروع می‌کنید و بزرگ‌تر می‌شوید و وقتی بزرگ شدید، معمولا بازگشت به جثه کوچک‌تر رخ نمی‌دهد.»
