مرغ اژد‌ها؛ نژاد کمیاب و گرانبهای ویتنامی با پاهای غول‌پیکر

«مرغ دونگ تائو» که «مرغ اژدها» نیز نامیده می‌شود، یک نژاد مرغ ویتنامی کمیاب با پا‌های غول‌پیکر است که از روستای «دونگ تائو» در منطقه «خوای چائو» در نزدیکی هانوی نشأت می‌گیرد.

جوجه‌های دونگ تائو به‌عنوان یک غذای لذیذ در ویتنام ارزش فراوانی دارند و زمانی آن‌ها را منحصراً برای سرو به خانواده سلطنتی و ماندارین‌ها پرورش می‌دادند. پرورش آن‌ها بسیار دشوار است، زیرا پا‌های بزرگ آن‌ها جوجه کشی را دشوار می‌کند. از طرف دیگر اینکه این مرغ‌ها به تغییرات دما حساس هستند. مرغ‌ها اغلب با پا‌های حجیم خود تخم‌ها را می‌شکنند، بنابراین تخم‌ها معمولاً در انکوباتور نگهداری می‌شوند. هشت ماه تا یک سال طول می‌کشد تا جوجه‌هایی با وزن سه تا پنج کیلوگرم برای کشتار آماده شوند، اگرچه جوجه‌های نر به شش کیلوگرم می‌رسند. گوشت این مرغ عجیب و غریب هر کیلو حدود ۱ میلیون و ۵۰۰ هزار تومان است.

مرغ دونگ تائو به خاطر پا‌های توده‌دارش که به عنوان یک غذای لذیذ در نظر گرفته می‌شود محبوبیت زیادی دارد. این مرغ خارق العاده در سال نوی قمری ویتنامی، معروف به Tết، محبوبیت زیادی دارد.

یک مرغ چهار کیلوگرمی با پا‌هایی که حدود یک پنجم وزن بدنش را تشکیل می‌دهد، حدود ۱۴۰ یورو فروخته می‌شود. یک مرغ اژد‌های کاملاً رشد کرده حداقل یک ساله که در روستای دونگ تائو پرورش داده می‌شود تا ۲۰۵ دلار یا گاهی حتی ۴۵۰ دلار فروخته می‌شود. اما مرغ‌های بزرگ‌تر و بهتر می‌توانند با قیمت‌های بسیار بیشتری به فروش برسند و تا ۱۸۵۰ یورو برای هر مرغ نیز برسد.

پا‌های آن‌ها واقعاً می‌توانند به ضخامت آجر رشد کنند، که بدیهی است برای حجیم کردن آن‌ها غذای زیادی لازم است. آن‌ها یک رژیم سختگیرانه از ذرت و برنج با کیفیت بالا دارند. جوجه‌هایی که زمانی منحصراً برای سرو به خانواده سلطنتی و ماندارین‌ها پرورش داده می‌شدند، فضای کافی برای حرکت و ورزش دارند که به رشد ماهیچه‌ها و طعم کلی آن‌ها کمک می‌کند. در واقع بر اساس گفته‌های مرغداران ویتنامی، «هرچه مرغ بیشتر راه برود، ماهیچه‌هایش قوی‌تر و بزرگ‌تر می‌شود».

گوشت «مرغ دونگ تائو» به دلیل بافت سفت و جویدنی آن که چربی کمی دارد و حاوی سطوح بالایی از کلاژن است «برای زیبایی زنان» مفید است و به همین دلیل ارزشمندی آن بسیار بیشتر می‌شود.

با ارزش‌ترین قسمت این مرغ پا‌های آن به دلیل اندازه بزرگ آن‌ها است. کشاورزان برای پرورش سایر نژاد‌های رایج مرغ فقط چند ماه زمان لازم دارند، اما برای مرغ دونگ تائو، باید بیش از این مدت زمان بگذارند. بعد از یک سالگی هر چه مرغ بزرگتر می‌شود، پاهایش نیز بزرگتر می‌شود، تا زمانی که به نظر برسد مرغ به دوسالگی برسد.

«آیام سمانی»؛ عجیب‌ترین خروس دنیا که نماد اندونزی است و حتی گوشتش نیز سیاه است!

به گفته برخی از مشتریان مرغ‌های دونگ تائو، بهترین قسمت مرغ، پوست پا‌های آنهاست. هر چه پا‌ها بزرگتر باشند، خوشمزه‌تر هستند. اما این مرغ‌ها نه تنها به خاطر ذائقه بلکه به خاطر زیبایی شان نیز ارزشمندند و گاهی در مسابقات زیبایی شرکت می‌کنند. آن‌ها همچنین به عنوان یک نماد یک موقعیت عمل می‌کنند و به عنوان یک کالای لوکس برای مشتریان محسوب می‌شوند.

امروزه، تقاضا برای مرغ دونگ تائو، که گوشت آن دارای بافت ترد، عطر معطر متمایز و طعمی غنی است، به شدت افزایش یافته که دلیل آن رشد فزاینده تعداد افراد ثروتمند در یکی از سریع‌ترین اقتصاد‌های آسیایی است. مرغ دونگ تائو در سن ۱۳ تا ۱۵ ماهگی بهترین طعم خود را دارد و بر اساس گفته پرورش‌دهندگان این مرغ، بخارپز کردن یکی از بهترین روش‌های طبخ آن است. وقتی مرغ بخارپز می‌شود، پوست ترد می‌شود و بو و شیرینی گوشت نسبت به سایر مرغ‌های معمولی بسیار بیشتر می‌شود.

این مرغ‌های اژد‌ها در حال حاضر در خارج از روستای دونگ تائو نیز پرورش می‌یابند و فرصتی را برای طیف وسیع‌تری از مصرف‌کنندگان فراهم می‌کنند، اما به گفته یکی از مقامات کشاورزی محلی، مرغ‌هایی که در روستا پرورش می‌یابند و با برنج شلتوک و ذرت تغذیه سرو می‌شوند بهترین طعم را دارند.

بر اساس گفته این مقام کشاورزی، تولید هنوز تقاضای داخلی را برآورده نکرده است. مطمئن هستم که در آینده‌ای قابل پیش بینی هیچ مرغ دونگ تائو را در هیچ رستورانی پیدا نخواهید کرد.

منبع: راز بقا