مانند بسیاری از صنایع، صنعت ساختوساز نیز از دیرباز زیر سلطه‌ی مردان بوده است؛ به‌طوری‌که زنان فقط ۱٫۴ درصد از مدیران عاملِ این صنعت در سراسر جهان را تشکیل می‌دهند. بااین‌حال، دریل مک‌کیساک با میلِ فراوان به استقلال و دیدن زنان سیاه‌پوست بیشتری در این صنعت، در سال ۱۹۹۰ با ۱٬۰۰۰ دلار از پس‌اندازش، شرکت مدیریت ساختوساز و طراحی خود را تأسیس کرد.
حال، شرکت دریل ۶۲ ساله با نام مک‌کیساک و مک‌کیساک (McKissack & McKissack)، سالانه ۲۵ میلیون تا ۳۰ میلیون دلار درآمد دارد و بر پروژه‌هایی به‌ارزش بیش از ۱۵ میلیارد دلار نظارت می‌کند. آن‌ها با دفاتری در شیکاگو، دالاس، لس‌آنجلس و بالتیمور، پشت پروژه‌های نمادینی مانند موزه‌ی آفریقایی‌آمریکایی اسمیتسونین و کارهای مرمتی بناهای یادبود لینکلن و جفرسون هستند.
به‌روایت CNBC، ریشه‌های شرکت ساختوساز دریل به پدربزرگ پنجم او، موسی، برمی‌گردد. او در سال ۱۷۹۰ به‌عنوان برده وارد ایالات متحده شد و آجرپزی ماهر بود. مهارت‌های بنایی موسی نسل‌به‌نسل منتقل شد و دو نوه‌ی او را ترغیب کرد تا شرکت ساختمانی در تِنِسی تأسیس کنند که آن هم مک‌کیساک و مک‌کیساک نام داشت.
شرکت اصلی همچنان در خانواده باقی است و اکنون با رهبری شریل، خواهر دوقلو دریل، در نیویورک فعالیت می‌کند. دریل به‌یاد می‌آورد: «پدرم همیشه ما را به کارگاه‌های ساختمانی و دفتر می‌برد. سر میز شام درباره‌ی کار بحث می‌کردیم. این بخش جدانشدنی از زندگی ما بود.»
شوق دریل به استقلال و دیدن زنان سیاه‌پوست بیشتر در حوزه‌ی ساختوساز، باعث شد تا او در سال ۱۹۹۰ شغل مهندسی با درآمد سالانه‌ی ۶ رقمی را ترک کند و با ۱٬۰۰۰ دلار از پس‌اندازش، شرکت خود را تأسیس کند.
دریل می‌گوید: «در دانشگاه هاروارد، احتمالاً فقط سه زن در کلاس مهندسی من بودند؛ از‌جمله خواهر دوقلویم. حضور زنان در این صنعت بسیار نادر است؛ اما در حال پیشرفت هستیم.»
با وجود داشتن مدرک از دانشگاهی برتر و داشتن سال‌ها تجربه، در ابتدا جذب مشتری برای دریل مک‌کیساک آسان نبود. او با پروژکتوری قدیمی و نمایش اسلاید‌هایی از پروژه‌های قبلی خانواده‌اش، خدماتش را معرفی و در‌نهایت اولین کارمند خودش را استخدام کرد.
مک‌کیساک می‌گوید: «شرایط سخت بود؛ زیرا هیچ بانکی به من اعتماد نداشت. پنج سال طول کشید تا اولین خط اعتباری ۱۰ هزار دلاری را بگیرم. احتملاً ۱۱ بانک به من «نه» گفتند؛ اما من این اشتیاق بی‌پایان را داشتم که باید کارم را جور کنم.»
مهارت‌های دریل در شبکه‌سازی اولین قراردش را به‌ارمغان آورد: کار داخلی در هاروارد. مک‌کیساک و تنها کارمندش با هفته‌های کاری ۸۰ ساعته، تمامی کارها را انجام دادند. پروژه‌های موفق، به پروژه‌های بعدی منجر شدند و نمونه‌کارهایی برای نشان‌دادن به مشتریان بالقوه‌ی آتی ایجاد کردند.
مک‌کیساک در مناقصه‌های دولت فدرال شرکت کرد و فرصت‌هایی برای کار در کاخ‌سفید و وزارت خزانه‌داری ایالات متحده به‌دست آورد. در‌ادامه، پروژه‌های دولتی بزرگ‌تر نیز نصیب او شد.
این زنِ موفق برای رسیدن به موقعیت فعلی خود، در بسیاری از مواقع باید از خودگذشتگی می‌کرد و پرداخت حق‌الزحمه‌ی کارکنانش را به خود اولویت می‌داد؛ به‌طوری‌که در سال اول، تنها ۷٬۲۰۰ دلار به خودش حقوق داد. این مقدار سال دوم به ۱۸ هزار دلار رسید. سرانجام پس از یک دهه، دریل توانست سالانه ۱۰۰ هزار دلار به خودش بپردازد.
مک‌کیساک با افتخار می‌گوید: «به دستاوردهایمان و تأثیری که بر زندگی مردم گذاشته‌ایم، افتخار می‌کنم.» همان‌طور‌که پیش‌تر اشاره شد، علاوه‌بر دریل که کسب‌وکار خودش را در واشینگتن به‌راه انداخت، خواهرش نیز وظیفه‌ی هدایت شرکت اصلی این خانواده با نام مشابه در نیویورک را بر‌عهده دارد. با وجود جدا‌بودن این دو شرکت، دریل و خواهرش بعضی مواقع در پروژه‌ها با یکدیگر همکاری می‌کنند و به هم مشاوره می‌دهند.
دریل توضیح می‌دهد: «ما در مشکلات به یکدیگر تکیه می‌کنیم. داشتن خواهر دوقلوی همسان در همان صنعت در شهر بزرگی مثل نیویورک عالی است. مشکلات او با من فرق دارد؛ اما می‌توانیم ارتباط برقرار کنیم.»
درحالی‌که پیش‌بینی می‌شود ارزش صنعت ساختوساز جهانی تا سال ۲۰۳۷ به ۱۳٫۹ تریلیون دلار برسد، تنها ۱٫۴ درصد از مدیران عامل این صنعت در سراسر جهان را زنان تشکیل می‌دهند و زنان سیاه‌پوست بخش کوچکی از آن‌ها هستند.
سیستم‌های حمایتی مناسب زیادی برای مدیران زن سیاه‌پوست در صنعت ساختوساز به‌دلیل کمیاب بودنشان وجود ندارد. به‌همین‌دلیل، مک‌کیساک سال گذشته سازمان غیرانتفاعی AEC Unites را برای ارائه‌ی فرصت‌های حرفه‌ای برای استعداد‌های سیاه‌پوست در حوزه‌های معماری و مهندسی و ساختوساز تأسیس کرد.
دریل مک‌کیساک در‌این‌باره می‌گوید: «تا زمانی‌که سیاه‌پوستان و زنان بیشتری موفق نشوند، خودم را موفق نمی‌دانم. وقتی افراد بیشتری مانند من بر بخش‌هایی از این صنعت مسلط شوند، آن موقع می‌توانم بگویم که به هدف خود رسیده‌ایم.»
یکی از افرادی که دریل امیدوار است میراث خانوادگی را ادامه دهد، دخترش است که اکنون در رشته‌ی مهندسی زیست‌شناسی دانشگاه نیویورک تحصیل می‌کند. دریل اضافه کرد: «همیشه به او می‌گویم که تمامی راه‌ها به مک‌کیساک ختم می‌شود. برایم مهم نیست که چطور به آنجا می‌رسد.»
منبع: زومیت
