دانشمندان به اکتشاف متحول‌کننده‌ای دست‌یافته‌اند که می‌تواند دانش ما را درباره تکامل انسان بازنویسی کند.
آن‌ها طی مطالعه‌ای با کمک‌گرفتن از بازسازیِ عضله‌ها به کمک ابزار پیشرفته سه‌بعدی فاش کردند که لوسی، فسیلِ 2.3 میلیون‌ساله یک انسان‌تبار به نامِ جنوبی‌کپیِ عفاری، با اندامی کاملاً راست‌قامت حرکت می‌کرده و از ساختمان عضلانی چشم‌گیری برخوردار بوده است.
این یافته‌ها مفروضات پیشین درباره حرکت انسان‌تبارها را به چالش می‌کشد و نوری تازه بر راه‌رفتن به روی دوپا می‌افکند.
دانشگاه کمبریج در یک کنفرانس مطبوعاتی اعلام کرد که این یافته می‌تواند درک ما را درباره گذار از اجدادِ شبه-میمون به انسان‌های اولیه تغییر دهد. این مطالعه که در یک نشریه معتبر منتشر شده است، بینش تازه‌ای درباره توانایی‌های چشم‌گیر و سازگاریِ اجداد باستانی انسان‌ها فراهم کرده و این یافته‌ها را به شکلی تصویری در اختیار مخاطبان گذاشته است.
بازسازیِ عضلاتِ جنوبی‌کپی عفاری
جنوبی‌کپی عفاری اولین گونه انسان‌ها بودند که 3میلیون‌سال قبل در شرق آفریقا زندگی می‌کردند. این انسان‌تبار از انسان خردمند (هومو ساپینس) کوتاه‌تر (در حدود 1 متر) بود و چهره‌ای شبیه به میمون و مغزی کوچک‌تر از مغزِ انسان خردمند داشت. می‌دانیم که این گونه می‌توانسته روی دو پا راه برود اما هم‌زمان هم روی درخت و هم در ساوانا زندگی می‌کرده که به او امکان داده میلیون‌ها سال بقا یابد.
اما بازسازی عضلات این جنوبی‌کپی با استفاده از تجهیزات سه‌بعدی نشان می‌دهد که علی‌رغم باورهای پیشین درباره قامتِ میمون-شکل لوسی، او کاملاً راست‌قامت بوده، سرش در راستای ستون فقرات قرار داشته و پاهایی صاف داشته که او را شبیه به انسان مدرن امروزی می‌کند. این یافته نقطه‌عطفِ شگفت‌انگیزی در تکامل انسان محسوب می‌شود و نشان می‌دهد که لوسی قادر بوده مسافت‌های طولانی را بروی دو پایش طی کند.
طبق گزارشی که در جلسه مطبوعاتی مربوط به این یافته ارائه شده است، در این تحقیق 36عضله پای لوسی بازسازی شده است که اغلب آن‌ها در بدنِ لوسی، در مقایسه با انسان‌های مدرن، بزرگ‌تر بودند و فضای بیش‌تری را اشغال کرده بودند.
دانشمندان می‌گویند توانایی لوسی در راه‌رفتن با قامتی راست را فقط می‌توان از طریق بازسازیِ مسیر و فضایی که عضله‌ها در بدن اشغال کرده‌اند مشخص کرد.
عضله شبیه‌سازی‌شدۀ بازکننده زانو در لوسی تأکید می‌کند که او قادر بوده مفاصل زانو را تا اندازه انسان‌های مدرن امروزی صاف کند. این مطالعه هم‌چنین نشان داد که لوسی بالاتنه‌ای قوی و عضلاتی تقویت‌شده، به‌خصوص در شانه‌ها و بازوها داشته است. این ویژگی‌ها نشان می‌دهد که او قدرتی استثنائی و سازگار‌شده برای بالا رفتن و بلند‌کردنِ اشیاء موجود در محیط‌اش داشته است.
ترکیبِ راه‌رفتن روی دو پا و قدرتِ بالاتنه اطلاعات تازه‌ای درباره توان‌مندی‌های جسمانی انسان‌تبارهای نخستین در اختیار ما قرار می‌دهد.
در این مطالعه از روشِ نوین تصویربرداری برای خلق مدلی سه‌بعدی از استخوان‌های لوسی و بافتی که اطراف آن‌ها را احاطه کرده، بهره برده است. محققان با مقایسه این بازسازی‌ها با آناتومی انسان مدرن، توانستند استنباط‌هایی درباره ساختار ماهیچه‌ها و توانایی‌های کارکردیِ آن‌ها ارائه دهند.
این مطالعه برای جامعه علمی بسیار جذاب است اما به بحث‌هایی در جوامع علمی نیز دامن زده است. برخی دانشمندان درباره ماهیتِ مبتنی‌برحدسِ بازسازی عضلات انتقاد کرده‌اند و تأکید کرده‌اند که نیاز به شواهدِ بیش‌تری است تا بتوان از این نتایج حمایت کرد.
چرا راه‌رفتنِ لوسی برای‌مان مهم است؟
لوسی، به عنوان نمونه‌ای از گونه جنوبی‌کپی عفاری، نماینده گونه‌ای‌است که در نقطه گذار از اجداد میمون-شکل و ظهورِ جنس‌های انسان (هومو) قرار می‌گیرد. تحقیق اخیر نقش محوری لوسی را در پیشرفت راه‌رفتن روی دو پا و فراهم‌آوردنِ بینشی ارزشمند درباره تاریخ باستانی گونه‌های ما برجسته می‌کند. با پیشرفتِ علم دیرینه‌شناسی و ظهور تکنولوژی‌های پیشرفته، پیش‌بینی می‌شود که فهم ما درباره تکامل انسان نیز عمیق‌تر خواهد شد.
