آیا تاکنون این سوال برای شما پیش آمده که خشونت بین فردی در جوامع اولیه بشری ریشه دارد یا در دنیای کنونی به اوج خود رسیده است؟ با توجه به اینکه سوابق مربوط به خشونت بشر فقط برای دوره اخیر در دسترس است، به دست آوردن آماری دقیق از قتل‌های صورت گرفته در تاریخ بشر غیرممکن به نظر می‌رسد.
باتوجه به وضعیت اخیر و با هدف یافتن پاسخی برای این سوال، محققان در مطالعه‌ی جدید خود روند خشونت در خاورمیانه را در درازمدت با بهره‌برداری از مجموعه داده‌های جدید در مورد ترومای جمجمه و زخم‌های موجود روی اسکلت‌های کشف شده در سراسر خاورمیانه که دوره پیش از کلاسیک را در بر می‌گیرد، بررسی کرده‌اند.
یک مطالعه جدید به بررسی الگوهای خشونت در جوامع اولیه بشری در خاورمیانه پرداخته است و گزارش‌ها حاکی از آن‌اند که یافته‌های اخیر نور جدیدی را بر تاریخچه درگیری در جوامع اولیه بشری می‌تاباند. خاور میانه منطقه‌ای استراتژیک از نظر جغرافیایی و انرژی است و گروه‌های فرهنگی و قومی گوناگونی مانند فارس‌ها، عرب‌ها، کوردها، آشوری‌ها، آذربایجانی‌ها، ترک‌های آناتولی، لرها، قشقایی‌ها، افغان‌ها، بلوچ‌ها، یهودیان، قبطی‌ها، ترکمان‌های عراق و بربرها را در خود جای داده است.
کشف ریشه‌های خشونت در خاورمیانه
تحقیقات دانشگاه بارسلونا نشان می‌دهد که تاریخچه‌ی خشونت در خاورمیانه قبل از میلاد متفاوت بوده و احتمالاً بین ۴۵۰۰ تا ۳۳۰۰ سال قبل از میلاد به بالاترین حد خود رسیده است. با ثبت تغییرات در الگوهای خشونت در مقیاس زمانی و جغرافیایی گسترده در یک محیط تاریخی فوق‌العاده غنی، دیدگاه‌های تاریخ اولیه درگیری‌های انسانی گسترش می‌یابد.
شواهد یافت شده نشان می‌دهد که خشونت در خاورمیانه در طول عصر مس یا کالکولیتیک به اوج خود رسید، سپس در طول قرون برنز اولیه و میانه به طور پیوسته کاهش یافت و دوباره بین اواخر عصر برنز و عصر آهن افزایش یافت.
یافته‌های باستان‌شناسان براساس بررسی بیش از ۳۵۰۰ اسکلت است. البته بررسی صدمات اسکلت‌ها و درک درگیری‌ها به دلیل فقدان شواهد ناقص مانده و از آنجایی که جوامع اولیه انسانی دائم در حال تغییر مکان خود بودند، مدارک مبنی بر اختلافات آنها می‌تواند پراکنده شده باشد و بعید به نظر می‌رسد در طول زمان دست نخورده باقی مانده باشند.
متخصصان معمولاً برخی از جنبه‌های درگیری‌های انسانی اولیه را کنار هم می‌گذارند و با بررسی مکان‌های دفن، تجزیه و تحلیل ژنتیکی، سلاح‌ها و الگوهای ضربه روی بقایای اسکلتی، نگاهی اجمالی به تنش‌های این جوامع پیدا می‌کنند.
این تیم در این مطالعه جدید شواهدی از ترومای جمجمه (آسیب مغزی) و آسیب‌های مربوط به سلاح در اسکلت‌ها را بررسی کردند. بقایای اسکلتی ۳۵۳۹ نفر از طریق حفاری‌های انجام شده در هفت کشور خاورمیانه، عمدتاً ترکیه، عراق، ایران، سوریه، لبنان، اسرائیل و اردن به دست آمد. قدمت تمام این بقایا بین ۱۲ هزار تا ۴۰۰ سال قبل از میلاد مسیح است.
محققان پیشنهاد می‌کنند که خشونت در دوره کالکولیتیک ممکن است با ظهور اولین دولت‌های متمرکز از نزاع‌های گاه‌به‌گاه به درگیری‌های سازمان‌یافته در مقیاس بزرگ تغییر یافته باشد. بر اساس این مطالعه، ۳۰۰ سال خشکسالی، پراکندگی جمعیت و کمبود منابع در دوران گذار به عصر آهن ممکن است به درگیری‌های فردی در فرهنگ‌های اولیه بشری کمک کرده باشد.
این یافته‌ها می‌تواند به جامعه باستان‌شناسی کمک کند تا شیوع چنین مواردی را در فرهنگ‌های اولیه بشری درک کنند. باستان‌شناسان در این مطالعه خاطرنشان کردند که درک ما از روندهای درازمدت خشونت بین‌فردی مانند حمله، قتل، برده‌داری، شکنجه، استبداد، مجازات ظالمانه یا دشمنی‌های خشونت‌آمیز به دلیل فقدان شواهد در دوره‌های زمانی مختلف مختل شده است.
برخی استدلال می‌کنند که خشونت بین فردی پس از عصر روشنگری (قرن ۱۷-۱۸ میلادی) کاهش یافته است. با این حال، این ایده خالی از ایراد نیست و نمی‌توان آن را تایید کرد. سوابق قتل فقط برای دوره‌های زمانی اخیر در دسترس است و گزارش سوگیری‌ها در سوابق درگیری موجود، درک ما را نسبت به گذشته محدود می‌کند.